مقادیر شفافیت آب خلیج فارس و دریای عمان مدل‌سازی ماهواره‌ای شد

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از پژوهشگاه ملی اقیانوس‌شناسی و علوم جوی، دکتر کیوان کبیری، محقق طرح در این باره گفت: آگاهی و داشتن ‏اطلاعات از شفافیت آب دریا برای حفظ سلامتی محیط زیست دریایی بسیار حیاتی است؛ از این رو روشی برای اندازه‌گیری این پارامتر با استفاده از داده‌های ماهواره‌ سنجنده ‏Sentinel-۳ (OLCI)‌‏ برای دریاهای جنوبی ایران (خلیج فارس، تنگه هرمز و دریای عمان) مدل‌سازی ‏و توسعه داده شد.‏

وی در خصوص دلیل انتخاب این داده‌های ماهواره‌ای، گفت: دلیل انتخاب این داده‌های ماهواره‌ای ‏در کنار جدید بودن، دسترسی آزاد و بدون هزینه به آنها است. با تجزیه و تحلیل این داده‌های ‏ماهواره‌ای در کنار اندازه‌گیری‌های میدانی انجام شده در قالب ۸ گشت دریایی کاوشگر ‏خلیج فارس در این دریاها، مدلی بومی و بهینه‌ شده برای دریاهای جنوبی ایران به منظور تخمین ‏مقادیر شفافیت آب‎ ‎توسعه داده ‌شد.‏

پپژوهشگر این طرح افزود: این مدل که بر پایه دو باند آبی و سبز این سنجنده است، نتایجی ‏دقیق‌تر و مؤثرتر از مدل‌های جهانی موجود به دست داد که در نهایت فرمولی دقیق برای تخمین ‏مقادیر‎ ‎قابلیت رؤیت دیسک سشی (‏Secchi disc depth‏) که نمایانگر شفافیت آب است، در این ‏مناطق ارائه کرد.

مدل‌سازی ماهواره‌ای شفافیت آب خلیج فارس و دریای عمان

به گفته وی، اهمیت این پژوهش در آن است که تغییرات در شفافیت آب دریاها می‌تواند ‏اطلاعات زیادی درباره سلامت محیط‌های دریایی و تأثیر آلودگی‌های مختلف (اعم از طبیعی و یا با ‏منشأ انسانی) ارائه دهد.

کبیری تاکید کرد: این پژوهش به پایش و درک این تغییرات با استفاده از داده‌های ‏ماهواره‌ای که مناطق گسترده‌تری را پوشش می‌دهند و هزینه‌ بسیار کمتری نسبت به ‏اندازه‌گیری‌های سنتی میدانی در دریاها دارند، کمک می‌کند‎.‌‏ ‏

مجری طرح با اشاره به نتایج به دست آمده از این مطالعات، گفت: بر اساس نتایج این تحقیق، نوسانات سالانه مقادیر‎ ‎قابلیت رؤیت دیسک سشی‎ ‎در دریای عمان‎ ‌‏۵ تا ‌‏۱۸ متر است که به طور مشخص بیشتر این نوسانات در خلیج فارس (۴ تا ۱۲ متر) و تنگه ‏هرمز‎ ‌‏(۷-۱۰ متر) است‎.‎

وی اظهار کرد: این پژوهش مبنایی برای استفاده از داده‌‏های ماهواره‌ای به منظور نظارت بر کیفیت آب در این دریاهای جنوبی ایران است و کمک می‌کند تا ‏این محیط‌های دریایی مهم را حفاظت و مدیریت کرد.

نتایج این طرح در قالب مقاله‌ای ‏ISI‏ در ‏مجله «علوم محیطی و پژوهش آلودگی‌ها» به چاپ رسیده است.‏