طول شبانه‌روز ممکن است به ۲۵ ساعت برسد

به گفته پژوهشگران، دلیل این امر آن است که ماه به‌آرامی در حال دور شدن از سیاره ما است و تحقیقات جدید آن‌ها نشان می‌دهد که با افزایش فاصله ماه از زمین، تاثیر گرانشی آن بر سیاره‌ ما تغییر می‌کند و به کاهش سرعت چرخش زمین و طولانی‌تر شدن روزها منجر می‌شود.

با وجود این، چنین فرایندی در درازمدت رخ خواهد داد و دانشمندان پیش‌بینی کرده‌اند که در نهایت ممکن است طی ۲۰۰ میلیون سال آينده، طول روزهای زمین به ۲۵ ساعت برسد.

دیلی‌میل به نقل از استفان مایرز، زمین‌شناس و استاد دانشگاه ویسکانسین‌ــ‌مدیسون، می‌نویسد: «همان طور که یک اسکیت‌باز با باز کردن دست‌هایش از سرعت خود می‌کاهد، زمین نیز با دور شدن ماه مانند یک اسکیت‌باز حین چرخش رفتار می‌کند که سرعتش کاهش می‌یابد.»

ماه در حال حاضر حدود ۳۸۴ هزار کیلومتر از سیاره ما فاصله دارد و برای گردش یک مدار کامل به دور زمین حدود ۲۷.۳ روز زمان نیاز است. اما تحقیقات پیشین نشان داده‌اند که ماه هر سال حدود ۳.۸ سانتی‌متر از زمین دورتر می‌شود که این امر موجب می‌شود مدار ماه به دور زمین طولانی‌تر شود. به گفته دانشمندان، ماه در نهایت به فاصله‌ای پایدار خواهد رسید و تنها از یک سمت سیاره ما قابل‌مشاهده خواهد بود.

مایرز و همکارانش در این بررسی گذشته ارتباط میان زمین و ماه را بازسازی کردند و دریافتند که ۱.۴ میلیارد سال پیش، روزهای زمینی تنها حدود ۱۸ ساعت طول می‌کشیده است. محققان در محاسباتشان، یک روش آماری ابداع کردند که نظریه‌های نجومی را با مشاهدات زمین‌شناسی ترکیب می‌کند تا به کمک آن بتوان پیشینه زمین را بررسی کرد.

این روش به آن‌ها امکان داد تا تاریخ دقیق منظومه شمسی را بازسازی کنند و در بررسی‌هایشان به این نتیجه رسیدند که در تاریخ زمین، ماه به‌تدریج از سیاره ما دورتر شده است.

پژوهشگران می‌گویند که این اطلاعات را به‌نوعی به کمک فضانوردان ماموریت‌های آپولو در اختیار دارند. چرا که آن‌ها بازتاب‌دهنده‌هایی روی سطح ماه قرار دادند که اینک با گذشت سال‌ها به دانشمندان امکان می‌دهند با استفاده از لیزر، میزان دقیق فاصله‌ گرفتن ماه از زمین را اندازه‌گیری کنند.

این بررسی‌ها نشان می‌دهند که با دور شدن تدریجی ماه، سرعت چرخش زمین کاهش می‌یابد. به گفته آ‌ن‌ها، دلیل این امر نیز به تاثیر ماه بر جزرومد اقیانوس‌ها بازمی‌گردد.

وقتی زمین می‌چرخد، گرانش ماه در اقیانوس‌ها جزرومد ایجاد می‌کند. به بیان دیگر، گرانش ماه باعث می‌شود آب اقیانوس‌ها به سمت آن بالا بیاید و در همان حال، اینرسی یا اصطلاحا لَختی نیز تلاش می‌کند آب را در جای خود نگه دارد اما گرانش ماه قوی‌تر است و به همین دلیل آب به سمت ماه بالا می‌آید. در طرف دیگر زمین که گرانش ماه ضعیف‌تر و اینرسی قوی‌تر است، عکس این موضوع رخ می‌دهد.

ترکیب نیروی گرانش ماه و اینرسی (لَختی) جزرومد ایجاد می‌کند اما مسئله این است که زمین با سرعت بسیار بیشتری نسبت به مدار ماه، به دور خود می‌چرخد و این امر سبب می‌شود که اصطکاک بین بسترهای اقیانوسی که زیر این برآمدگی‌های جزرومدی حرکت می‌کنند، آب را نیز با خود به جلو بکشند. بنابراین برآمدگی‌های جزرومدی ایجادشده کمی جلوتر از مدار ماه حرکت می‌کنند و این باعث می‌شود که ماه تلاش کند این برآمدگی‌های جزرومدی را به عقب بکشد که این به نوبه خود، سرعت چرخش زمین را کاهش می‌دهد و ماه را به مدار بالاتری می‌برد.

عوامل دیگری نیز بر چرخش زمین تاثیر می‌گذارند که از جمله آن‌ها می‌توان به تغییرات اقلیمی اشاره کرد. با افزایش دمای جهانی، یخ‌های قطبی سریع‌تر از همیشه آب می‌شوند و این آب‌ها به اقیانوس‌ها می‌ریزند و به‌تدریج از قطب‌های زمین به سمت استوا حرکت می‌کنند؛ جایی که آب اقیانوس به سمت ماه و در جهت مخالف آن برآمدگی پیدا می‌کند و این امر موجب می‌شود زمین در اطراف استوا پهن‌تر شود و بنابراین چرخش آن مدام کندتر شود.

همه این موارد در نهایت به این معنی است که روزهای زمینی در آینده‌ای نسبتا دور، به‌تدریج طولانی‌تر می‌شوند. این تغییرات به‌قدری کوچک‌اند که ما آن‌ها را عملا احساس نخواهیم کرد و بر آهنگ تغییرات شبانه‌روزی ما تاثیری نخواهند داشت. اما این تغییرات کوچک طی میلیون‌ها سال به هم می‌پیوندند و در نهایت، یک ساعت اضافی به چرخه روزانه زمین اضافه خواهند کرد.