دلیل سیگنال مشکوک، ابر سرد هیدروژنی بود نه پیام بیگانگان فضایی

تلسکوپ رادیویی «بیگ‌ایر» در دانشگاه ایالتی اوهایو در اوت ۱۹۷۷ (مرداد ۱۳۵۶) سیگنالی دریافت کرد که از آن زمان تاکنون دانشمندان را مجذوب خود کرده است. دانشمندانی که نخستین بار آن را مشاهده کردند [واژه] «واو!» را در کنار سیگنال روی یک برگه چاپ‌شده نوشتند و از آن موقع به این نام شناخته شده است.

این انفجار طولانی و بسیار شدید اما تنها در یک بسامد خاص بود. جزئیات منبع سیگنال بسیاری را بر این باور داشت که این سیگنال ممکن است سیگنالی عمدی از سوی موجودات بیگانه باشد که با استفاده از فناوری مصنوعی ارسال شده است.

دانشمندان متوجه شدند که این سیگنال ظاهرا از صورت فلکی قوس (کمان) آمده است، اما مکان دقیق آن مشخص نشد. این سیگنال دوباره مشاهده نشد و تنها چیزی که برای دانشمندان باقی ماند گمانه‌زنی در این باره بود که آیا این سیگنال از سوی هوش فرازمینی بوده است یا نه.

با این حال، اکنون محققان دانشگاه پورتوریکو می‌گویند که توضیح جدیدی برای این سیگنال یافته‌اند. آن‌ها می‌گویند که پیام بیگانه نبوده بلکه یک رویداد ویژه اخترفیزیکی بوده است.

افرون بر این، آن‌ها سیگنال‌های مشابهی را شناسایی کرده‌اند – اگرچه هیچ‌کدام به‌شدت نخستین سیگنال، که به سیگنال «واو!» انجامید، نبوده‌اند.

پژوهشگران می‌گویند که این سیگنال زمانی ایجاد شد که یک ابر هیدروژنی سرد ناگهان روشن شد. احتمالا این امر به‌دلیل برخورد گسیل‌های یک منبع تشعشع مانند  فوران مگنتار [یا اصطلاحا مغنااختر] یا یک «گاما نرم تکرارشونده» (SGR) با آن بوده است.

وقتی این اتفاق افتاد، ابرها ناگهان روشن شدند. این امر می‌تواند توضیح دهد که چرا این سیگنال در مدت کوتاهی مشاهده شد و سپس دیگر دیده نشد.

محققان می‌گویند که این فرضیه جدید نه‌تنها این سیگنال را توضیح می‌دهد، که هشداری مهم برای موارد احتمالی نشانه‌های بیگانگان فضایی در آينده است.

آبل ماندز، که این پژوهش را سرپرستی کرده است، گفت: «مطالعه ما نشان می‌دهد که سیگنال واو! احتمالا نخستین مورد ثبت‌شده از گسیل میزر-مانند از طیف هیدروژن بوده است.»

اکنون ممکن است دانشمندان بتوانند منبع دقیق این سیگنال را نیز پیدا کنند، زیرا می‌توانند به دنبال اجرام درون یا پشت این ابرهای هیدروژنی سرد بگردند.