دانشمندان: عاملی ناشناخته در حال تغییر سرعت انبساط گیتی است

دانشمندان می‌گویند چیزی در حال تغییر میزان انبساط گیتی است. پژوهشگران برای اندازه‌گیری «ثابت هابل»، سرعت انبساط کیهان، دهه‌ها تلاش کرده‌اند، اما به همان نسبت که این اندازه‌گیری‌ها دقیق‌تر شدند وضوح آن‌ها کمتر و ابهامشان بیشتر شد و روش‌های مختلف اندازه‌گیری انبساط نتایج متفاوتی را نشان می‌دهند.

دانشمندان نمی‌دانند دلیل این اتفاق چیست. احتمال دارد که گیتی و فیزیک آن را به‌اشتباه درک کرده باشیم، یا ممکن است اندازه‌گیری‌ها نادرست بوده باشند.

پژوهشگران برای خلاصی از هر شک و تردیدی در این مورد از تلسکوپ فضایی جیمز وب و تلسکوپ فضایی هابل استفاده کردند. به نظر می‌رسد که بررسی‌ آن‌ها نشان می‌دهد که این اندازه‌گیری‌‌ها درست‌اند و چیزی که ما از آن آگاه نیستیم بر سرعت انبساط گیتی تاثیر می‌گذارد.

آدام ریس، فیزیک‌دان دانشگاه جانز هاپکینز بالتیمور، می‌گوید: «با حذف خطاهای اندازه‌گیری، آنچه باقی می‌ماند این احتمال واقعی و هیجان‌انگیز است که ما گیتی را اشتباه درک کرده‌ایم. ما داده‌های طیفی هابل را جمع‌آوری کرده‌ایم و می‌توانیم خطای اندازه‌گیری، یعنی عامل بروز تنش هابل، را با اطمینان کامل رد کنیم.»

 

دانشمندان در سال ۲۰۲۳ برای تایید رصدهای تلسکوپ هابل، از تلسکوپ جیمز وب استفاده کردند و نشان دادند که اندازه‌گیری‌ها دقیق بوده‌اند. اما دیگران گفتند که اگر دقت اندازه‌گیری‌هایی که به کار می‌بریم با افزایش فاصله کمتر شوند احتمالا در تحقیق نقصی وجود دارد.

در تحقیق جدید، آن‌ها «با استفاده از مزایای هر دو»، مشاهدات جیمز وب و هابل را با هم تلفیق کردند. آن‌ها نشان دادند که این اندازه‌گیری‌ها حتی در دوردست‌ها نیز معتبر باقی می‌ماند.

این پژوهش در مقاله جدیدی با عنوان «رصدهای تلسکوپ فضایی جیمز وب، ازدحام ناشناخته نورسنجی قیفاووسی را به‌عنوان توضیحی برای تنش هابل در اطمینان سیگما ۸ رد می‌کند»  در «آستروفیزیکال ژورنال لترز» منتشر شده است.

[توضیح مترجم: ستاره‌شناسان برای رسیدن به درک بهتری از «ثابت هابل» از ابزارهای مختلفی استفاده کردند اما این اندازه‌گیری‌ها فقط به واگرایی بیشتر نتایج منجر شد و به مشکلی انجامید که در کیهان‌شناسی«تنش هابل» نامیده می‌شود. خود ادوین هابل (که انبساط گیتی براساس یافته‌های او بنا شده است) در سال ۱۹۲۹ این عدد را نزدیک به ۵۰۰ کیلومتر در ثانیه در هر میلیون پارسک تخمین زده بود، اما بررسی‌های جدید، به‌خصوص محاسباتی که با ماهواره پلانک سازمان فضایی اروپا در سال ۲۰۱۳ انجام شد، این عدد را حدود ۸ برابر کمتر یعنی ۶۷.۴ برآورد کرد. مطالعات بعدی در سال ۲۰۱۹ با استفاده از عدسی‌های گرانشی و با بررسی ۷۴۰ ابرنواختر این عدد را ۸۲ محاسبه کرد که از محاسبات اولیه‌ای که خود ادوین هابل انجام داده بود کمتر است.]