خاطرات روزهای گذشته

همشهری آنلاین- سحر جعفریان‌عصر: «نه‌نه‌جون چندتا از اون شمعدون‌های گلدون سفالیِ دورِ حوض رو وردار بذار لبِ طاقچه پنجره خانه‌…شاید یه هوا دلمون باز شه»، «توپ پلاستیکی باس ۳ لایه باشه تا گل‌کوچیک حال بده»، «اوستاجون، نمی‌دونم چرا یهو قفل کردو ندوخت…چرخِ مارشاله، گرونه…از این مُفت‌مُفتکی‌ها نیست که ناغافل ماسوره و ماکوش کار نکنه»، «بادِ پنکه نفتی‌ها کجا و خنکیِ این ناسیونالِ از آب گذاشته، کجا؟»، «با یه دستت گوشیِ تلفن قوباغه‌ای رو بردار و با دست دیگه‌ات شماره‌گیر گردونش رو بچرخون…با این ژست عکست مَکُش‌مرگِ ما میشه» و چندوسیله پُر کاربرد دیگر که اغلبشان برای آدم‌های دهه پنجاهی و شصتی مصرفی بودند و کمی‌شان هم لوکس و اسبابِ پُز و ادا محسوب می‌شدند. مصرفی یا اطواری، حالا شکل و تصویر همه آنها با رنگ روغن و گواش به رئال و مدرنیته، موضوعِ نقاشی بوم‌های پارچه کتان و کرباسِ ۳۴ هنرمند شده‌اند که از سَرِ دیوارکوبی‌شان در گالری «گل‌های داوودی» خیابان نجات‌الهی، نمایشگاه «خاطرات روزهای گذشته» دایر خواهد شد.

چند تیله رنگی، یکی دوربین آنالوگ و پنکه پَره لب‌پَر

۳ ماه پیش بود که استاد کهنه‌کار، رویا خدابخشی به گوش‌ هر ۳۴ هنرجویش خواند: «یه نمایشگاه نقاشی برای نوستالژی‌بازی راه‌بندازیم با نقاشی وسایل و ابزاری که پدربزرگا و مادربزرگامون باهاشون خاطره دارن… مردم دوست دارن و استقبال می‌کنن…». طنز را چاشنی حرف‌هایش می‌کند: «غریبه که بین‌مون نیست…احتمال می‌دم خودمون هم با بعضی‌هاشون خاطره داشته باشیم.» ۳۳ نفر از هنرجوها خانم هستند و از چاشنیِ جمله آخر انگار که معذب می‌شوند و یک نفرشان هم پوریا که ۲۷ سال دارد و ریز ریز می‌خندد. حق با استاد بود و تعداد قابل توجهی‌شان خاطره داشتند؛ از تیله‌های رنگی، دوربین‌های آنالوگ با حلقه فیلم‌های ۲۴ و ۳۶ تایی، از پَره‌های لب‌پَرِ پنکه‌های رومیزی، شماره‌گیرهای نچرخِ تلفن‌های کلاسیک و حتی آن شمعدانی‌های پُرپشت که یا پله‌چین بودند یا دورِ حوض‌چین.

های‌های و وای‌وای پایِ خاطراتِ هر تابلو

هنرجویان از چند روز بعد از حرف‌های درگوشی و شوخِ استاد، دست به پالت رنگ و قلم‌مو بردند. میان آنها، ساحل ۱۵ ساله هم هنرنمایی کرده و می‌کند با آن که هیچ خاطره‌ای حتی خاطره‌ای دور و تار از هیچ یک از وسایل نوستالژیک که استاد، خیالِ برپایی نمایشگاه با نقاشی‌هاشان را داشت، ندارد. در عوض، ثریا خانم ۵۵ ساله که او نیزبه قدرِ تابلویی ۵۰ در ۷۰ سانتیمتر، سهم در برپایی نمایشگاه خاطرات روزهای گذشته دارد با توجه به عدد سن و سالش، یادِ بسیاری از وسایل دهه ۵۰ و ۶۰را پسِ ذهن خود نگه داشته‌است. یادهایی که به نقاشی‌اش جان می‌بخشد و غریب نیست که بازدیدکنندگانی پای تابلویش به «های های و وای وای» بایستند.

بشقاب‌های گل‌سرخی؛ آتیش بیارِ معرکه‌های خواهرانه

سارا لواسانی عنوان تابلویش را گذاشته «نگاه زرد»؛ نقاشی دوربین عکاسی روسی مادرش را تصویر کرده که چند گل داوودی دور و بَرِ دوربین را گرفته‌اند و آن کیف چرمیِ دوربین که آویزان مانده. چه عکس‌های شادی که به لنز آن ماندگار شده و چه فیگورهای معمولی و غیرمعمولی از آدم‌های رفته‌ای که مقابل همان لنز ثبت شده است. یکی دیگر از هنرجویان نام تابلویش را که هماهنگ با دیگر تابلوهای نمایشگاه به قابِ سفید رنگی درآمده، گذاشته است: «عشق در بشقاب گل‌سرخی». خودش هم عاشق دو آتیشه ظرف و ظروف گل‌سرخی به ویژه آن لب طلایی‌هاشان است…یادش بخیر…همیشه با خواهرش سرِ اینکه کدامشان داخل تنها ظرف گل‌سرخی باقی‌مانده جهیزیه مادرشان، غذا بخورند، داد و دعوا داشت. و اما یکی یک دانه آقای جمع هنرجویان که پوریاست…به نستعلیق گوشه پایین سمت چپ تابلویش نوشته: «مسافر زمان».

نکته اینکه نمایشگاه نقاشی «خاطرات روزهای گذشته» که از ۵ تا ۸ بهمن ماه و از ساعت ۱۶ الی ۱۹ پذیرای هنردوستان و بازدیدکنندگان خواهد بود.