سیستم عصبی چه نقشی در سرطان دارد؟

میشل مونهه، دانشمند علوم اعصاب و عصب‌سرطان‌شناس در دانشگاه استنفورد، به یو‌اس‌ای‌ تودی می‌گوید: «هر سرطانی که بررسی شده شواهدی از نقش کلیدی سیستم عصبی داشته است.»

عصب‌ها حامل پیام‌ها میان مغز و سایر قسمت‌های بدن‌اند و احساساتی مانند سرما، گرما، درد، عواطف و حتی زمان‌بندی ضربان قلب را ممکن می‌کنند.

دکتر موران آمیت، سرطان‌زیست‌شناس و جراح سر و گردن در مرکز سرطان اندرسون در هیوستون، می‌گوید: «بنابراین، معقول و منطقی به نظر می‌رسد که سیستم عصبی سرطان‌ را نیز کنترل کند.»

به نوشته یو‌اس‌ای تودی، بدون اعصاب، بافت‌ها نمی‌توانند پیام دریافت کنند و نمی‌توانند رشد کنند و تحلیل می‌روند. به همین دلیل است که پژوهشگران تصور می‌کنند قطع عصب‌های تومور ممکن است به کشتن سلول‌های سرطانی کمک کند.

پژوهش‌ها نشان داده است بتا بلاکرها یا مسدودکننده‌های گیرنده آدرنرژیک بتا‌ــ که معمولا برای درمان فشار خون بالا استفاده می‌شوند اما فعالیت عصبی را کاهش می‌دهند‌ــ به درمان بیماران مبتلا به سرطان سینه و روده کمک می‌کنند.

به نظر می‌رسد افرادی که داروهای اعصاب مانند داروهای ضدافسردگی و تثبیت‌کننده خلق مصرف می‌کنند کمتر دچار تومور می‌شوند.

مونهه می‌گوید داروهای صرع که از فعالیت سلول‌های عصبی می‌کاهند ممکن است در ترکیب با سایر درمان‌ها، به بیماران مبتلا به سرطان مغز کمک کنند. او امیدوار است در ماه‌های آتی این داروها را روی بیماران مبتلا به سرطان آزمایش کند.

او در ادامه هشدار می‌دهد افراد نباید این شیوه‌ها را روی خودشان امتحان کنند زیرا در برخی انواع تومور، خاموش کردن سیستم عصبی می‌تواند رشد سرطان را تسریع کند.

به گفته مونهه، سلول‌های تومور اغلب از سلول‌های عصبی مانند شاهراه‌هایی استفاده می‌کنند تا به سایر قسمت‌های بدن بروند. اما تومورها هم به نوبه خود این شاهراه‌ها را می‌سازند و مواد شیمیایی آزاد می‌کنند که باعث رشد عصب‌ها می‌شود.

عصب‌ها همچنین بخشی جدایی‌ناپذیر از مراحل اولیه بروز و پیشرفت سرطان‌اند. دکتر تیموتی وانگ، متخصص سرطان در مرکز سرطان هربرت ایروینگ در دانشگاه کلمبیا، می‌گوید: «نمی‌دانیم تومور به عصب‌ها چه می‌گوید و آن پیام کجا می‌رود. اما پیام‌های (سیستم) عصبی دوطرفه است. سلول‌های سرطانی علاوه بر دریافت پیام از عصب‌ها، پیام‌هایی می‌فرستند و همین در راهبرد کلی رشد سرطان نقش دارد.»

آمیت می‌گوید چالش پنج تا ده سال آینده این است که بفهمیم دقیقا چه پیامی بین تومور و سیستم عصبی ردوبدل می‌‌شود و آن گفت‌و‌گو مختل شود.

به عقیده مونهه ایجاد اختلال در این گفت‌و‌گو در کنار سایر درمان‌ها، در مبارزه با سرطان موثر خواهد بود.

شناخت بهتر ارتباط میان سرطان و عصب‌ها به مدیریت بهتر درد در بیماران نیز می‌انجامد. درد در انواع سرطان نمودهای متفاوتی دارد. این امکان وجود دارد که کشتن عصب‌های درد در مراحل اولیه بیماری نه تنها از میزان رنج بیمار بکاهد، بلکه از سرعت پیشرفت بیماری بکاهد.

پژوهش‌ها همچنین نشان داده است افرادی که برای اختلال‌های خلق‌و‌خو، افسردگی، استرس یا اضطراب دارو مصرف می‌کنند، کمتر احتمال دارد به سرطان مبتلا شوند.

به عقیده پژوهشگران، احتمال دارد این داروها با کاهش استرس سلول‌ها، توانایی افراد در مبارزه با تومورها را بهبود بخشند. آزمایش روی حیوانات نشان داده است که حتی گرم نگه داشتن محیط اطراف و کاهش استرس حیوان، روند گسترش تومور را کند می‌کند.

اریکا اسلوان، استاد دانشگاه موناش در استرالیا، در پژوهشی نشان داده است که کاهش استرس به بدن کمک می‌کند به درمان بهتر پاسخ دهد.

اسلوان معتقد است هرگونه فعالیت استرس‌زدا از جمله یوگا می‌تواند مفید باشد و از میزان استرس و فشار بر سیستم عصبی بیمار بکاهد.

اسلوان و سایر پژوهشگران می‌گویند در مورد ارتباط میان سیستم عصبی و سرطان تحقیق بیشتری لازم است تا پزشکان بتواند موثرترین روش درمانی را در اختیار بیماران بگذارند.