دارک‌وب چگونه کار می‌کند و چقدر خطرناک است؟

اکثر کاربران اینترنت، محتوای آنلاین را با استفاده از وب سطحی مرور می‌کنند که بخشی از اینترنت است، که در آن سایت ها توسط موتورهای جستجوی محبوب، ایندکس می،شوند و به راحتی با استفاده از مرورگرهای وب سنتی قابل مشاهده هستند.

با استفاده از یک مرورگر خصوصی که به نام مسیریاب پیاز (Tor) شناخته می شود، کاربران می توانند این سایت های مخفی را کاوش کنند و تحت پوشش یک آدرس IP ناشناس به فعالیت های قانونی و غیرقانونی بپردازند.

در اینجا نگاهی به نحوه کار دارک وب و روش‌های متعددی که مردم از آن استفاده می‌کنند، چه قانونی و چه غیرقانونی است.

وب سطحی
سایت‌های روی سطح وب یا وب باز آن دسته از سایت‌هایی هستند که بدون استفاده از Tor یا هر مرورگر یا نرم‌افزار خاصی برای کاربران عادی قابل مشاهده هستند.

سایت‌های موجود در وب نیز قابل فهرست بندی هستند و با استفاده از موتورهای جستجوی سنتی مانند گوگل به راحتی می‌توان آنها را پیدا کرد.

اگرچه وب سطحی شامل بسیاری از محبوب‌ترین سایت‌های com، .net و .org است، تخمین زده می‌شود که آنها تنها حدود 5 درصد از کل محتوای موجود در اینترنت را نشان می‌دهند و بقیه در وب عمیق یا وب یافت می‌شوند. دارک وب . 

وب عمیق و تاریک
اصطلاحات «وب عمیق» و «دارک وب » گاهی به معنای یکسان استفاده می‌شوند، اما یکسان نیستند.

اصطلاح وب عمیق به هر چیزی در اینترنت اطلاق می‌شود که توسط موتور جستجویی مانند گوگل ایندکس نشده باشد و بنابراین دسترسی به آن امکان پذیر نیست، زیرا در پشت دیوارهای امنیتی، فرم‌های احراز هویت، رمز عبور و داده‌های ورود محافظت می‌شود. همچنین شامل هر محتوایی می‌شود که صاحبان آن از فهرست کردن آن توسط موتورهای جستجو جلوگیری کرده‌اند.

تقریباً 90 درصد از تمام وب‌سایت‌ها در وب عمیق هستند که بسیاری از آنها توسط نهادهایی مانند مشاغل، سازمان‌های دولتی و سازمان‌های غیر انتفاعی استفاده می شوند.

در مورد آنچه به عنوان دارک وب شناخته می‌شود که در وب عمیق وجود دارد، منطقه‌ای از اینترنت است که فقط کاربرانی که مرورگر Tor را بر روی دستگاه‌های خود نصب کرده‌اند، می‌توانند به آن دسترسی داشته باشند.

به طور کلی، اکثر کاربران معمولی اینترنت هرگز نیازی به دسترسی به محتوا در دارک وب ندارند، حتی اگر استفاده از Tor کاملا قانونی باشد.

 

دارک وب کی و چرا ایجاد شد؟
دارک وب در سال 2000، با راه اندازی “Freenet”، توسط دانشجویی به نام Ian Clarke که تصمیم به ایجاد یک سیستم ذخیره سازی و بازیابی اطلاعات غیرمتمرکز داشت، ایجاد شد.

کلارک قصد داشت راهی جدید برای برقراری ارتباط و اشتراک گذاری فایل ها به صورت آنلاین به صورت ناشناس ایجاد کند.
این اساس پروژه Tor بود که در سال 2002 منتشر شد و مرورگر خود را در سال 2008 راه اندازی کرد.

با ایجاد Tor، کاربران اکنون می‌توانند به صورت کاملا ناشناس در اینترنت بگردند و سایت‌هایی را که زمانی بخشی از دارک وب بودند، کاوش کنند.

دارک وب چگونه کار می کند
دارک وب که در ابتدا توسط وزارت دفاع ایالات متحده برای برقراری ارتباط ناشناس استفاده می‌شد، اکنون به مرکزی برای کاربرانی تبدیل شده است که می‌خواهند در سراسر جهان ناشناس بمانند.

کاربران از دارک وب برای مقاصد قانونی و غیرقانونی استفاده می کنند. دارک وب از فناوری استفاده می کند که با انتخاب مسیر تصادفی برای سرورهای رمزگذاری شده، کاربران را از نظارت و ردیابی محافظت می کند.

وقتی کاربران از طریق Tor به سایتی می‌رسند، اطلاعات آنها از طریق هزاران نقطه هدایت می‌شود که مسیرهای کاربر را پوشش می‌دهد و ردیابی آنها را غیرممکن می‌کند.

استفاده‌های قانونی از دارک وب

اگرچه استفاده از دارک‌وب ممکن است در ظاهر مشکوک به نظر برسد، اما کاملا قانونی است.

استفاده‌های قانونی زیادی از Tor و مرور ناشناس وجود دارد. به عنوان مثال، دارک وب اغلب مکانی برای برقراری ارتباط و اجتناب از سانسور و بررسی دقیق دولت‌ها است.

با وجود این لایه‌های امنیتی اضافی، کاربران باید هنگام استفاده از دارک وب مراقب باشند و اقدامات امنیتی مناسبی مانند به‌روزرسانی نرم‌افزار امنیتی خود را به صورت دوره‌ای، مرور با استفاده از VPN قوی و اجتناب از استفاده از آدرس ایمیل استاندارد انجام دهند.

استفاده غیرقانونی از دارک وب
دارک وب به دلیل ماهیت ناشناس آن برای مقاصد قانونی و حتی غیرقانونی نیز استفاده می شود. این مساله شامل خرید و فروش کالای قاچاق، رمز عبور، هویت‌های سرقت شده و سایر داده‌ها و اقلام بالقوه مضر است.

اما خوشبختانه، خطر و تهدیدهای سایبری ناشی از دارک وب به طور مداوم توسط سازمان‌های دولتی، سازمان های مجری قانون و هزاران متخصص فناوری اطلاعات خنثی می شود.