زنان پارینه‌سنگی دوش به دوش مردان کار می‌کردند
به گزارش ایتنا و به نقل از ایندیپندنت، بحث رایج تقسیم جنسیتی کار که امروزه وجود دارد احتمالا به نظریه تکامل انسان بر روی زمین برمی‌گردد.
به رغم آنکه این فرضیه در روانشناسی تکاملی بسیار فراگیر شده است، اما باید بدانیم که شواهد کافی در این‌باره در دست نیست.
هر دو جنسیت مرد و زن از لحاظ بیولوژیکی انسان محسوب می‌شوند و از نظر متخصصان اجداد ما تحت تاثیر شرایط سخت آب و هوایی و زندگی رشد و تکامل پیدا کرده‌اند.
جنسیت بیولوژیکی را می‌توان با استفاده از ویژگی‌های متعدد، از جمله کروموزوم‌ها، اندام تناسلی و هورمون‌ها، که هر کدام روی طیفی وجود دارند، تعریف کرد. ما واژه زن و مرد را بر اساس ادبیات تحقیقی و بر پایه شواهد زیست‌شناسی و جسمی به کار می‌بریم.
بدن زنان برای استقامت سازگارتر است
یکی از استدلال‌های طرفداران فرضیه «مرد شکارچی» این است که زنان از لحاظ جسمی قادر به شرکت در شکارهای طاقت‌فرسا و طولانی نبوده‌اند در حالی که ویژگی‌های زنان از ویژگی استقامت در آنان و مزیت‌های مربوط به آن خبر می‌دهند.
بدن انسان‌ها فارغ از جنسیت‌شان دو هورمون تستسرون و پروژسترون را تولید میکند. زنان استروژن بیشتر و مردان تسترون بیشتر تولید می‌‌کنند. البته موارد متفاوت و مشابه هم در آنها وجود دارد.
وقتی پای موفقیت ورزشی در میان است تسترون نقش مهمی را ایفا میکند در حالی که استروژن هورمونی باستانی است و منشاء آن به ۱.۲ میلیارد تا ۶۰۰ میلیون سال پیش برمی‌گردد. هورمون استروژن بر عملکرد استقامتی ورزش تاثیر می‌گذارد.
سطح بالای استروژن در زنان به آنها امکان میدهد که بتوانند برای مدت طولانی از پس ورزش‌های دشوار برآیند چرا‌‌که استقامت بالاتری دارند.
استروژن به بدن فرمان میدهد که چربی بیشتری بسوزاند و همچنین با توجه به سوزاندن آهسته آن، طی ورزش‌های طولانی‌مدت انرژی پایدار تولید میکند و خستگی را به تعویق می‌اندازد.
به نظر می‌رسد که استروژن برای بهبود و احیای عضلات پس از ورزش‌های طولانی هم مفید است.
ورزش شدید یا قرار گرفتن در معرض گرما برای بدن خطرناک است، زیرا با آزاد‌کردن پروتئین‌های شوک حرارتی، واکنش التهابی ایجاد میکند. استروژن با مهار این واکنش التهابی راه احیای عضلات را هموار میکند.
زنان در گذشته قادر بودند از پس تمام وظایف مربوط به مردان برآیند
بهتر است داستان خانه‌نشینی زنان در گذشته را فراموش کنید، زیرا هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد در طول ۲ میلیون سال تکامل، انسان نقش جنسیتی برای کار کردن داشته است.
شواهد به دست آمده از فسیل‌های اجداد نئاندرتال ما، که حدود ۲۵۰ هزار تا ۴۰ هزار سال پیش زندگی می‌کردند، نشان میدهد که هر دو جنس زن و مرد با آسیب‌های استخوانی مشابهی مواجه بودند که نشان میدهد زندگی طاقت‌فرسا مبتنی بر شکار هر دو جنس را تحت تاثیر قرار داده است.
در واقع تامین مایحتاج زندگی، مانند فراهم کردن سرپناه، تهیه غذا و نگهداری از خانواده هر دو جنسیت سهیم بودند.
حتی درباره مرگ و تدفین، تفاوتی در نحوه دفن زنان و مردان در دوره نئاندرتال‌ها وجود نداشته است.
همه این شواهد نشان میدهد که زنان و مردان عصر پارینه سنگی، در انجام وظایف اجتماعی از نقشی برابر برخوردار بودند.
زمان تغییر اسطوره‌ها فرا رسیده است
این فرضیه که زنان به دلایل محدودیت جسمی از توانایی‌های تولید مثلی فراتر نرفتند، به نحوی توانمندی آنها در فراهم کردن غذا را زیر سوال برده و باعث شده است که زنان عصر پارینه‌سنگی دست کم گرفته شوند.
اجداد پارینه‌سنگی ما در دنیایی زندگی می‌کردند که در آن همه اعضای خانواده و جامعه نقش خود را داشتند. البته که آن دوره مدینه فاضله نبود اما جامعه مردسالار هم به شمار نمی‌رفت.
این مطلب از سایت ایتنا گردآوری شده است.
منبع: ایتنا