ايتنا – کشف دومین کمربند کوئیپر!

سامانه خورشیدی ما ممکن است بسیار بزرگ‌تر از چیزی باشد که تاکنون تصور می‌کردیم. یک گروه جدید از اجرام یخی، که در فاصله‌ای دورتر از کمربند کویپر به دور خورشید می‌چرخند، توسط تلسکوپ سوبارو و با همکاری مأموریت نیوهورایزنز ناسا کشف شده‌اند.

 

به گزارش ایتنا و به نقل از اسپیس، تلسکوپ سوبارو که در ارتفاعات کوهی در هاوایی قرار دارد، از سال ۲۰۰۶ همراه با مأموریت نیوهورایزنز ناسا برای یافتن اهداف جدید جهت بررسی این فضاپیما فعالیت می‌کند. این فضاپیما در سال ۲۰۱۵ از نزدیکی پلوتو عبور کرد.

از آن زمان، نیوهورایزنز به سفر خود در کمربند کویپر، که منطقه‌ای پر از اجرام یخی و شهاب سنگ‌ها در ورای مدار نپتون است، ادامه داده است.

 

در سال ۲۰۰۴، تلسکوپ سوبارو شروع به جستجوی اجرام کمربند کویپر کرد تا فضاپیمای نیوهورایزنز بتواند آن‌ها را از نزدیک مشاهده کند. اما در آن زمان، پلوتو و نواحی اطراف آن در صورت فلکی قوس بودند که پس‌زمینه‌ای پرستاره از مرکز کهکشان راه شیری داشت. همین موضوع باعث شد که شناسایی اجرام کمربند کویپر بسیار دشوار شود. در نتیجه،

سوبارو تنها ۲۴ جرم را شناسایی کرد که هیچ‌یک در مسیر نیوهورایزنز نبودند.

 

با این حال، اکنون پلوتو از پس‌زمینه پرستاره کهکشان راه شیری عبور کرده و به منطقه‌ای کم‌ستاره‌تر رسیده است. از سال ۲۰۲۰ تاکنون، تلسکوپ سوبارو با استفاده از دوربین قدرتمند خود، موفق به کشف ۲۳۹ جرم جدید در کمربند کویپر شده است. اما مهم‌تر از همه، ۱۱ جرم جدید در فاصله‌ای دورتر از کمربند کویپر شناسایی شده‌اند.

 

این اجرام جدید صرفاً ادامهٔ کمربند کویپر نیستند، بلکه به نظر می‌رسد بین ۵۵ تا ۷۰ واحد نجومی (AU) فاصله‌ای وجود دارد که در آن هیچ جرمی دیده نشده است.

پس از آن، منطقه‌ای به نام «کمربند کویپر ۲» بین ۷۰ تا ۹۰ واحد نجومی کشف شده است. برای مقایسه، نپتون در فاصله ۳۰ واحد نجومی از خورشید قرار دارد و نیوهورایزنز در حال حاضر در فاصله ۶۰ واحد نجومی است.

 

کشف این اجرام جدید می‌تواند به ما در درک نحوهٔ شکل‌گیری منظومه شمسی کمک کند. به گفتهٔ یوشیدا، این اجرام دوردست و توزیع مداری آن‌ها می‌تواند نقش مهمی در فهم تاریخچه شکل‌گیری سیارات و مقایسهٔ آن با سیستم‌های سیاره‌ای دیگر داشته باشد.

 

گفتنی است این کشف همچنین با اطلاعات به‌دست‌آمده از نیوهورایزنز هم‌خوانی دارد. این فضاپیما به‌طور مداوم گرد و غبارهای ناشی از برخورد اجرام را شناسایی می‌کند.

حضور مداوم این گرد و غبارها نشان می‌دهد که منبعی در فاصله‌های

دورتر وجود دارد که همچنان آن‌ها را تولید می‌کند. همچنین نیوهورایزنز شاهد پدیده‌های نامفهومی بوده که ممکن است ناشی از این اجرام جدید باشد.

 

مشاهدات دیگر از دیسک‌های پیش‌سیاره‌ای اطراف ستارگان دیگر نیز نشان داده که مناطق بیرونی این دیسک‌ها بسیار بزرگ‌تر و پیچیده‌تر از کمربند کویپر در منظومه شمسی ما هستند. این یافته‌ها نشان می‌دهد که شاید کمربند کویپر ما هم به آن کوچکی که تصور می‌کردیم نباشد و تنها به دلیل محدودیت‌های مشاهده‌ای این‌گونه به نظر می‌رسید.

 

کشف «کمربند کویپر ۲» همچنین می‌تواند دلالت بر این داشته باشد که سحابی خورشیدی اولیه‌ای که منظومه شمسی ما از آن تشکیل شده است، بسیار بزرگ‌تر از چیزی بوده که قبلاً فکر می‌کردیم. این موضوع ممکن است در فهم فرایند شکل‌گیری سیارات در منظومه شمسی ما تأثیرگذار باشد.

 

ستاره‌شناسان همچنان به دنبال ردیابی این اجرام جدید و تعریف دقیق‌تر مدارهای آن‌ها هستند. این اجرام احتمالاً تنها نوک کوه یخی هستند که نمایان شده و نشان از جمعیتی بسیار بزرگ‌تر دارند. این کشف، امیدواری‌ها را برای یافتن سیارات کوتوله و حتی سیاره نهم بیشتر می‌کند.

 

به گفته آلن استرن، مسئول اصلی مأموریت نیوهورایزنز، این کشف می‌تواند به یکی از مهم‌ترین دستاوردها در بررسی مناطق دوردست منظومه شمسی تبدیل شود. بدون توانایی‌های بی‌نظیر تلسکوپ سوبارو، این کشف احتمالاً امکان‌پذیر نمی‌شد.